"Tijdens die rit werd me duidelijk dat AutoMaatje echt iets extra’s te bieden heeft"
Emmy Kempers
83 jaar, al zou je het niet zeggen. Ze was actief in vrijwilligerswerk en met name bij het opzetten van de Wereldwinkel eind zeventiger jaren. Ze straalt nog steeds een aanstekelijk enthousiasme uit.
“Alhoewel ik een rijbewijs heb, reed mijn man meestal. Na zijn overlijden, wilde ik vooral zelfstandig blijven en ging weer zelf achter het stuur. Maar het voelde niet goed. Ik ging het autorijden steeds meer als een last, in plaats van een lust ervaren en ik vroeg me af, waarom ik mezelf dat aandeed. Vanaf toen koos ik voor het openbaar vervoer”.
Dat werkte prima voor Emmy, totdat het coronavirus zijn intrede deed. Door de lockdown ging het ritme er een beetje uit. “De man van een vriendin wees me op het bestaan van AutoMaatje. Hij rijdt zelf als vrijwilliger. Ik schreef me in en een van mijn eerste ritten was naar een begrafenis in Almelo. Tijdens die rit werd me duidelijk dat AutoMaatje echt iets extra’s te bieden heeft. Ik had een fijn gesprek tijdens de rit. De chauffeur had een boek meegenomen om de tijd te doden en vond het geen probleem om op me te wachten. Fijn om ook op de terugweg mijn gevoelens te kunnen delen ”. Sinds die tijd is AutoMaatje een goede vriend van Emmy geworden. Ze heeft een uitgebreide familie en vriendenkring, waar ze regelmatig naartoe reist. Vaak rijdt dezelfde chauffeur haar en dat voelt vertrouwd. “Het geeft rust als je in de auto zit met iemand die je kent. Soms praten we en soms luisteren we naar muziek”. Het bijzondere van AutoMaatje is, dat er altijd voor maatwerk gezorgd wordt. Als je hulp nodig hebt, wordt een helpende hand normaal gevonden, maar ik blijf het heel bijzonder vinden!”.
“AutoMaatje lijkt gewoon, maar is bijzonder”
Emmy vindt het jammer, dat je altijd 2 dagen van tevoren een rit moet aanvragen. “Jammer dat ik niet spontaan kan besluiten om ergens heen te gaan. Alles moet gepland zijn. Maar ik begrijp, dat het nodig is!”.
Ondanks haar 83 jaar, staat Emmy nog volop in het leven. “Mijn grote familie ervaar ik als een geluk, maar daarnaast is het voor mij belangrijk om actief en creatief te blijven. Als je op mensen afstapt, kunnen er leuke dingen ontstaan. Zo eten wij, op initiatief van iemand in de buurt, een keer per maand samen met 6 alleenstaande buurtgenoten. Ook hier heeft corona roet in het eten gegooid, maar we pakken het weer op!”.
Ineke kreeg telefoonhulp
INEKE KREEG TELEFOONHULP Ze is 83 jaar, maar je zou het niet zeggen als je haar enthousiast hoort vertellen. Ze had het moeilijk met het overlijden van haar man, maar inmiddels probeert ze de draad weer op te pakken. “Ik wil voor zover dat mogelijk is, graag meegaan met mijn tijd. Ik had een simpel mobieltje, maar liep steeds weer tegen de beperkingen aan”. Ineke trok de stoute schoenen aan en bestelde een smartphone. “Ik dacht, ik doe zo’n seniorenmodel met grotere knopjes en ik zie wel waar het schip strandt”. De instelling van de telefoon wilde maar niet lukken. “Ik doe al zo vaak een beroep op mijn kinderen, dus hiermee wilde ik hun niet lastigvallen”, vertelt Ineke. “Ik belde Surplus of ze een vrijwilliger hadden om me te helpen en zij verwezen me door naar Altenavoorelkaar. Zodoende kwam ik in contact met Sophie. Zij heeft me echt goed geholpen. De eerste keer dat ze kwam, heeft ze mijn mobiel helemaal ingesteld en daarna is ze nog een keer terug geweest om me te leren hoe alles werkt en hoe ik kan Whatsappen. Het was gewoon gezellig met Sophie en ik mag haar altijd bellen als ik weer ergens tegenaan loop”. Ineke Budding woont op een woon-zorglocatie en helpt zelf ook graag anderen. Vrijwilligerswerk wil ze het niet noemen. “Ik schenk er koffie voor de mensen. Dat vind ik gezellig en het levert me leuke contacten op”. Ineke bewijst daarmee dat iets doen voor een ander voldoening geeft, al lijkt het nog zo’n kleine moeite. “Ik dacht, ik doe zo’n seniorenmodel met grotere knopjes en ik zie wel waar het schip strandt”.
Lees het verhaal